Een 46-jarige consultant van een verzekeringsbedrijf krijgt van zijn werkgever 237.000 euro omdat hij door een burn-out arbeidsongeschikt is geworden. Het FNV Bureau Beroepsziekten (BBZ) heeft het bedrag via een schikking bij de werkgever bedongen.
Volgens directeur Jan Warning van het FNV-bureau is een dergelijk bedrag nog nooit eerder uitgekeerd in een burn-out zaak.
De man was werkzaam bij verzekeraar Nieuwe Hollandse Lloyd in Woerden. Hij belandde in 2000 gedeeltelijk in de WAO en viel in 2003 definitief uit door wat de FNV noemt „een ziekmakende mix van een onaanvaardbaar hoge werkdruk, te weinig ondersteuning, haperende automatiseringssystemen en een beroerde werksfeer.”
Het bedrag is tot stand gekomen op grond van een berekening, waarbij het te verwachten inkomensverlies de voornaamste rol speelt. „We beschouwen het schadebedrag niet als een lot uit de loterij, maar een terechte compensatie die volgens objectieve maatstaven tot stand is gekomen”, zegt Warning.
Hij ziet momenteel geen opwaartse trend in de hoogte van schadevergoeding voor beroepsziekten. Wel denkt hij dat het aantal claims zal toenemen. „Door de verslechteringen op het gebied van arbeidsongeschiktheid zullen meer mensen over hun gène heenstappen en een schadevergoeding gaan eisen”, aldus de FNV-directeur.
Bron: telegraaf.nl
Lees ook:Rechter kent schadevergoeding toe na burn-out
Lees ook:Veel reacties over nachtwerk en borstkanker
Lees ook:Geen claims borstkanker door nachtdienst
Lees ook:Oproep aan nachtwerkers met borstkanker
Lees ook:Ziek van de crisis
Die schadevergoeding kan volkomen terecht zijn. Maar al te vaak wordt door allerlei bezuinigingen de werkdruk op medewerkers verhoogd. Leidinggevenden voeren die druk op tot de “piepgrens”. De meest loyale medewerkers die piepen echter niet; zij werken door totdat ze er bij neer vallen. De werkgever / leidinggevende heeft hierin verantwoordelijkheid! Als die echter alleen in termen van geld en risicoanalyses denkt, dan is een financieele schadevergoeding voor de werkgever het beste de beste om in zijn afweging om de werkdruk al dan niet te verhogen.
Vor de werknemer is het nog steeds slechts een pleister op de wond.
Klopt. Maar het is wel een goed begin. Misschien dat werkgevers zich nu eens achter de oren krabben en gaan nadenken hoe ‘goed’ zij voor hun werknemers zijn.