Iets meer dan 1 op de 3 ouders heeft liever geen kind met hiv in de klas van zijn of haar kind. En zelfs meer dan 10% van de docenten heeft liever geen collega met hiv. De nieuwste resultaten van een onderzoek dat TNS-NIPO uitvoerde in opdracht van het Aids Fonds geven aan dat er nog veel te winnen valt in de strijd tegen hiv en aids…
In de normale dagelijkse omgang is het risico op een hiv-infectie namelijk uitgesloten, stellen het Aids Fonds en de Hiv Vereniging Nederland. De angst dat kinderen geïnfecteerd worden door een medeleerling of een docent is dus niet nodig.
Vandaag gaat de nieuwe Aidsfondscampagne ‘Sluit hiv uit, niet de mensen met hiv’ van start. De 15-jarige seropositieve Brenda overhandigde gisteren de gids ‘Positief leert’ aan ex-minister van Onderwijs Ronald Plasterk. Zij heeft al sinds haar geboorte hiv en is daar ook altijd open en eerlijk over geweest.
Zo hoort het ook, vind ik. Hoe kun je allerlei misverstanden op het gebied van hiv uit de wereld helpen als je er niet open over praat met elkaar? Dat er nog veel misverstanden zijn, blijkt wel uit het onderzoek.
Zo denkt 1 op de 7 onderwijsmedewerkers en 1 op de 5 ouders dat een kind risico loopt op besmetting als het stoeit of wilde spelletjes speelt met een klasgenoot met hiv.
De meerderheid (86% van de ouders en 89% van de onderwijsmedewerkers) denkt dat er een risico op besmetting is wanneer ze in aanraking komen met het bloed van de klasgenoot met hiv. Infectie is echter alleen mogelijk bij intensief wond-op-wond contact, waarbij sprake is van veel bloedverlies.
Daarom vind ik het zo vreemd dat Atie van der Plas, hiv-consulente in het AMC in Amsterdam gisteren in dagblad Sp!ts zei dat zij kinderen vaak aanraadt om het maar niet te vertellen vanwege de schrijnende reacties. Ook de GGD adviseert terughoudend te zijn in het kenbaar maken van de ziekte.
Op zich begrijpelijk, maar het is ook een vorm van je kop n het zand steken. Je geeft kinderen daardoor de indruk dat ze inderdaad iets bij zich dragen waarvoor ze zich moeten schamen.
Uit privacyoverwegingen mag een school niet bekend maken of een kind of docent besmet is met het hiv-virus. Juist daarom zullen hiv-positieven zélf de stoute schoenen aan moeten trekken.
Als we de angst en het onbegrip rond hiv en aids uit de wereld willen helpen, zullen er toch openlijk met elkaar over moeten kunnen praten? Daarom petje af voor de seropositieve Brenda die voor de openheid heeft gekozen!
Lees ook:Website voor ouders van ongeneeslijk zieke kinderen
Lees ook:Kinderen mogen drinken van ouders
Lees ook:‘Ouders onderschatten kans verbranding kinderen’
Lees ook:‘Ouders zijn zich niet bewust van risico dik kind’
Lees ook:‘Kinderen voeren online meer uit dan je weet’
Beste Amber,
‘Daarom vind ik het zo vreemd dat Atie van der Plas, hiv-consulente in het AMC in Amsterdam gisteren in dagblad Sp!ts zei dat zij kinderen vaak aanraadt om het maar niet te vertellen vanwege de schrijnende reacties. Ook de GGD adviseert terughoudend te zijn in het kenbaar maken van de ziekte.
Op zich begrijpelijk, maar het is ook een vorm van je kop n het zand steken. Je geeft kinderen daardoor de indruk dat ze inderdaad iets bij zich dragen waarvoor ze zich moeten schamen.’
Je hebt gelijk als je het een vorm van je kop in het zand steken noemt, maar de andere kant van het verhaal is dat je een stevig risico loopt op de reacties die je nu juist niet wilt: onterechte angst, vermijding en sociale uitsluiting. Is dat dan wat je als ouder voor je kind moet willen als je besluit om het wel te vertellen?
Helaas zijn de negatieve reacties veruit in de meerderheid. Gelukkig is het bij ons niet zo en heeft er tot nu toe niemand in onze omgeving vreemd of afwijzend gereageerd toen duidelijk werd dat een van onze kinderen hiv heeft, maar daarin is ons gezin wel echt een van de heel weinige uitzonderingen.
Groeten,
Jolanda