Acht op de tien leidinggevenden vinden dat een werknemer met hiv dit moet melden in een sollicitatiegesprek. Dat wordt in veel gevallen echter wel direct afgestraft. Want bijna de helft van de bedrijven geeft aan iemand met hiv minder snel een vast contract te zullen geven. Deze trieste conclusies komen uit onderzoek van TNS NIPO in opdracht van het Aids Fonds.
De voornaamste reden voor bedrijven om geen werknemer met hiv in dienst te nemen is dat zij de kans op ziekteverzuim groot achten en de kans op infectie van andere werknemers zoveel mogelijk willen verkleinen. Het Aids Fonds toont met dit rapport aan dat er onder leidinggevenden nog veel misverstanden over de chronische ziekte hiv bestaan.
Bijna de helft van de leidinggevenden (42%) is van mening dat er bij bedrijfshulpverlening (BHV) een risico op hiv-infectie bestaat. Onterecht, want overdracht van het virus zal zich niet voordoen als de normale protocollen in acht worden genomen. Nog eens 43% van de leidinggevenden ziet liever niet dat iemand met hiv in de bedrijfskantine werkt.
Een ander misverstand is dat werknemers met hiv meer risico op ziekteverzuim en uitval zouden geven. Bij grote bedrijven denkt 40% procent van de leidinggevenden dat een werknemer met hiv vaker verzuimt dan een werknemer zonder hiv. Hiv is tegenwoordig echter niet anders dan andere chronische ziekten.
Sollicitanten zijn niet verplicht om een ziekte te melden tijdens een sollicitatie, tenzij de medische aandoening de kandidaat ongeschikt maakt voor de functie. Wie hiv heeft, kan – hoe treurig ook – misschien maar beter zijn mond houden. Want 47% van de leidinggevenden zou iemand met hiv minder snel een vast contract aanbieden.
Als belangrijkste reden waarom zij liever geen medewerker met hiv hebben geven zij hiervoor een grotere kans op ziekteverzuim (36%), gevolgd door geen risico willen lopen voor andere werknemers (22%). Sommige bedrijven zijn bang dat klanten afhaken of wegblijven (13%) of willen liever alleen gezonde werknemers in dienst (10%).
Bron: Aidsfonds
Lees ook:‘Ongezonde levensstijl reden voor ontslag’
Lees ook:Minder ziekmeldingen na carnaval door recessie
Lees ook:‘Veel ziekmeldingen blijken vals”
Lees ook:Baas loert op vet etende werknemer
Lees ook:Veel mensen hebben burnoutklachten, maar houden het voor zich
Na het lezen van dit artikel waren wij erg geschokt. Vooral omdat hieruit blijkt dat in de praktijk duidelijk nog gediscrimineerd wordt richting mensen met hiv. Dit impliceert de gedachte dat dit ook geldt voor mensen met andere ziektes of beperkingen. Er heerst blijkbaar een grote angst voor deze mensen. Gaat dit nou echt om besmettingsgevaar? Het stemt ons diep triest dat mensen hier anno 2011 blijkbaar nog angst voor voelen. Je zou verwachten dat we tegenwoordig wel wat meer kennis hebben over hiv en de besmettingskans. Tenzij je bedrijf een prostitutiebureau is waar geen condooms verkrijgbaar zijn, lijkt ons de kans op besmetting nihil.
Theoretisch is het in onze samenleving zo dat iedereen gelijke kansen heeft en beoordeeld wordt op verdiensten, de zogenoemde meritocratie. Wij beginnen ons af te vragen of dit werkelijk het geval is. De praktijk blijkt echter heel anders, dat blijkt wel weer uit dit artikel. Duidelijk is dat mensen met hiv niet dezelfde kansen krijgen als mensen zonder. Kansen op studeren zijn voor ieder gelijk, maar zodra iemand met hiv op zoek gaat naar een baan, en zich dus op de arbeidsmarkt begeeft, krijgt hij duidelijk minder mogelijkheden en kansen dan andere werkzoekenden om hem heen. We doen in deze samenleving alsof iedereen gelijke kansen heeft, als je maar hard genoeg werkt dan moet je in Nederland alles kunnen bereiken, een soort ‘Nederlandse droom’. Deze Nederlandse droom is slechts een illusie. Onder andere mensen met hiv worden duidelijk gediscrimineerd en komen veel moeilijker hogerop. En ze worden hier nog op aangekeken ook! Want wie niet hard genoeg werkt en zijn doelen niet kan bereiken, is hier volgens onze samenleving zelf schuldig aan.
Hiermee komen we gelijk op ons tweede punt. Namelijk de individualisatie van onze samenleving. Zoals hierboven is beschreven heerst in onze samenleving de gedachte dat iedereen verantwoordelijk is voor zichzelf en zijn/haar eigen daden en doelen. Het gevoel van zorgen voor elkaar en samenwerken met elkaar verdwijnt steeds meer. Pech bestaat niet, het is ‘eigen schuld dikke bult’. Dit principe zie je terug op de werkvloer. De mensen met hiv worden aan de kant geschoven als grofvuil.
Daar komt bij dat de leidinggevenden het in deze tijd van recessie dan ook voor het kiezen hebben als het om werknemers gaat. Het werklozenaantal is gegroeid waardoor er meer sollicitanten zijn. Ook al hebben mensen met hiv een goed CV, wanneer zij uitkomen voor hun ziekte, zoals 80% van de leidinggevenden wil, zullen ze het niet winnen van de vele andere ‘gezonde’ sollicitanten, ook al hebben deze minder kennis en ervaring. Er rest hen niets anders dan zwijgen over hiv. Maar is dit werkelijk wat we willen bereiken? Willen we dat werknemers niet durven uitkomen voor hun ziekte en dat het taboe nog groter wordt? Willen we dat we niet van onze collega’s weten wat voor problemen op het gebied van gezondheid er spelen?
Al met al kunnen we concluderen dat dit probleem dieper ligt dan de onwetendheid over hiv. Onze ‘meritocratische’ samenleving, het individualisme en de recessie versterken dit probleem jammer genoeg. Als dit de trend is die ingezet wordt, waar eindigen we dan?
Zo zijn er nog meer misconcepties. Aan de ene kant begrijp ik de kant van de bedrijven ook. Iemand met een ziekte neemt toch iets meer risico’s met zich mee brengt dan een gezond persoon.